Historia Mistrzostw Świata
Gold Cup został zaprezentowany na forum International Finn Association w roku 1956 przez F. G. Mitchell'a z Royal Corinthian Yacht Club z Wielkiej Brytanii i stał się trofeum Mistrzostw Świata w klasie Finn. Joerg Bruder z Brazylii zwyciężył w Mistrzostwach aż trzy razy w latach 1970, 1971 i 1972. W roku 1973 podczas podróży do Francji aby bronić tytułu Mistrza Świata Jorg Bruder zginął w katastrofie lotniczej, a oryginalny puchar, który był w tym czasie pod jego opieką, zaginął. Francuski Somms Marine w roku 1975 zaprezentował replikę oryginalnego pucharu, który jest używany do dzisiaj reprezentując najwyższy zaszczyt w wyścigach łódek jednoosobowych.
Mistrzostwa Świata są najważniejszą częścią historii klasy FINN. Pierwsze zawody Mistrzostw Świata w klasie FINN które odbyły się w Burnham-on-Crouch
w Anglii na przełomie marca i kwietnia 1956 roku miały silny wpływ na powołanie 23 sierpnia 1956 roku w Loosdrecht w Holandii, Międzynarodowego Związku Klasy Finn. Od tego czasu roczne zebrania związku odbywają się w czasie i miejscu zawodów Mistrzostw Świata. Tym samym sportowy i administracyjny szczyt każdego roku zbiega się z zawodami Mistrzostw Świata.
Na początku nie było ograniczenia ilości zawodników. W wyniku trudności na linii startowej w roku 1961 i 1962, ilość uczestników w zawodach w roku 1963
w Medemblik została ograniczona do 15 na jeden kraj. W roku 1964 w Torquay (Anglia) ilość uczestników została dalej ograniczona do 10.
W roku 1964 rozważana była zorganizowania zawodów dwutygodniowych. W pierwszym tygodniu miały odbyć się eliminacje natomiast w drugim wyścigi końcowe. Ostatecznie ten pomysł został odrzucony. W roku 1965 zgodzono się ponownie na udział 15 łódek z każdego kraju. W 1969 roku podczas zawodów odbywających się na Bermudach przyjęto nowy przepis. Każdy kraj miał przyznany podstawowy kontyngent 3 łódek, plus jeden udział na każdych 25 składek płaconych do IFA, aż do maksymalnie 15 łódek na jeden kraj. W roku 1971 ten system został zmieniony i minimalną liczba stały się 2 łódki na kraj. W 1973 roku Międzynarodowa Federacja Żeglarska (IYRU) próbowała zredukować liczbę uczestników do 60, lecz IFA odmówił. System pozostał niezmieniony i narodowi sekretarze klasy zgodzili się na udział większej ilości zawodników. W roku 1974 uzgodniono, że dziesięciu indywidualnych finalistów poprzednich Mistrzostw Świata może wprowadzić do zawodów większą ilość zawodników ponad ustalony kontyngent.
System proporcjonalny bazujący na uzależnieniu ilości zawodników startujących w Mistrzostwach Świata i Mistrzostwach Europy od ilości składek płaconych do IFA, został zmieniony raz jeszcze w roku 1977. Po raz kolejny w roku 1978 Międzynarodowa Federacja Żeglarska (IYRU) próbowała przeforsować limit 60 łódek, ale Międzynarodowy Związek Klasy Finn (IFA) zadecydował że będzie próbował ominąć ten przepis. W roku 1980 po raz kolejny zmieniono zależność ilości uczestników od ilość płaconych składek. W roku 1982 zdecydowano, że bazą będzie średnia ilość opłat z ostatnich trzech lat. Mistrzostwa Świata i Mistrzostwa Europy stały się najlepszym wskaźnikiem wszelkich technicznych nowości w zakresie rozwoju klasy Finn.
W pierwszych pięciu edycjach Mistrzostw Świata w latach 1956-l960 dopuszczone były tylko łódki drewniane. Razem z dopuszczeniem GRP w roku 1961, i z zajęciem przez plastykowe łódki pierwszego, drugiego i trzeciego miejsca, klasę Finn dotknął ostry kryzys. Wielu właścicieli starszych drewnianych łódek było przestraszonych, że ich sprzęt jest całkowicie przestarzały. Dodatkowo Arne Akerson wygrał w 1962 roku zawody na łódce Freda Miller'a juniora, którą Rickard Sarby ocenił, że zachowuje się zupełnie inaczej na fali, niż oryginalny Finn. Komitet pomiarowy Mistrzostw Świata 1962 kazał założyć kilka kilogramów ukrytego ołowiu w magicznych łódkach. Był to fakt, który zwiększył sprzeciw. Sądzono, że będzie można zbyt łatwo oszukać i ten wymóg ominąć.
I wtedy w roku 1964 Hubert Raudaschl wygrał Mistrzostwa Świata na wykonanym w domu drewnianym Finnie i przez to odwrócił rozwój Finna o prawie dekadę wstecz. Po dwóch latach eksperymentowania na swojej własnej plastykowej łódce, Willy Kuhweide kupił drewnianego Finna i wygrał Mistrzostwa Świata dwukrotnie. Po Raudaschl'u i Kuhweide, również Jorg Bruder używał drewnianych kadłubów demonstrując jakość tradycyjnego materiału. W połowie lat 70-tych kadłuby z GRP z dekami z miękkiego drewna udowodniły, że są najlepsze a od końca lat 70-tych, kadłuby z pełnego GRP prowadziły w rywalizacji. Klasa została ostatecznie zdominowana przez Vanguard'a.
W porównaniu z historią kadłubów, rozwój masztów był mniej zagmatwany. Tradycyjne drewniane maszty zostały zastąpione specjalnymi masztami drewnianymi Bruder'a w roku 1969. W tym samym roku Jack Knights po raz pierwszy zademonstrował aluminiowy maszt i bom podczas Mistrzostw Świata, odbywających się na Bermudach. W roku 1972 Jorg Bruder wygrał zawody na własnym aluminiowym maszcie. Od tego czasu tylko aluminiowe maszty były używane przez zwycięzców Mistrzostw Świata, a maszty Needlespar uzyskały całkowitą dominację na rynku.
W przypadku żagli, aż do roku 1959 dopuszczone były tylko żagle bawełniane. Od roku 1959 aż do 1984 stosowany był wyłącznie dakron. W późnych latach sześćdziesiątych, żagle Raudaschl w połączeniu z masztami Bruder zdominowały regaty Finnów. W późnych latach siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych żagle North osiągnęły podobną dominację.
Wybitnymi indywidualistami w historii Mistrzostw Świata są:
Joerg Bruder z Brazylii, który wygrywał zawody trzy razy z rzędu w 1970/1971/1972, oraz był drugi w 1969,
Willy Kuhweide of FRG wygrywał trzy razy w 1963/1966/1967,
Lasse Hjortnaes trzy razy w 1982/1984/1985,
Andre Nelis z Belgii wygrywał dwukrotnie w 1956/1961, oraz był drugi dwa razy w 1958/1959/1960 i dwukrotnie trzeci w 1957/1962, przez co znajdował się przez siedem lat wśród najlepszej trójki,
Wszyscy oni zostali w ostatnich latach usunięci w cień przez Bena Ainslie, który wygrywał Mistrzostwa Świata cztery razy pod rząd (2002, 2003, 2004, 2005) oraz w roku 2008 (Melbourne) i 2012 (Falmouth).